And the walls came tumbling down…

Jericho was ooit een trotse stad, die volgens de bijbel vergat dat er een god bestond. De hoge muren om de vesting hielden alles en iedereen buiten en de inwoners hadden een zeker gevoel van veiligheid door alles wat ze hadden opgeworpen om vijanden en de schepping buiten te houden.
De bouwwerken hadden dan ook al menig aanval doorstaan van verschillende aanvallers, variërend in kracht van een zachte bries tot een orkaan. Ze hadden ooit verwacht dat een fanfare van enkel toeters hun stenen huid kon verbrokkelen.
Zoals zo veel verhalen, die worden doorverteld en overleven is het thema toepasbaar op verschillende effecten in het dagelijks leven. de sage waarschuwt tegen hoogmoed en beschermingsdrang tegen invloeden van buitenaf en de aandachtige lezer vindt zelfs aanwijzingen in het religieuze relaas, dat de werkelijke dreiging van binnenuit komt. helaas was het voor de kerk niet noodzakelijk om de remedie tegen de dreigde ondergang van een stad als Jericho op te tekenen. Dat zou de massa’s in vroegere periodes namelijk alleen maar verward hebben.
Een beetje speurwerk in geschriften uit dezelfde tijden laat dn ook al gauw een compleet boekwerk zien over de geschiedenis van Jericho, zijn hoogtijdagen en de uiteindelijke ondergang, die dan later weer niet meer blijkt te zijn dan een nieuw begin. – is het eigenlijk niet altijd zo?.
Jericho sterft in die geschriften niet door de hand van god maar door het gebrek aan vertrouwen dat de inwoners jegens elkaar gaan hebben, oor onderlinge twisten en uitlatingen.
Juist dat zou in de bijbel een plaats hebben moeten krijgen, daar dat verhaal aantoont hoe een vast geloof in de goede bedoelingen van de ander een gemeenschap kan besturen op een vrijwel anarchistische methode. Hiërarchie zorgt voor ambitie, ambitie lijdt tot machtsspelletjes en voor je het weet is het fundament van de groep verrot en zullen de muren vallen.
De ware dreiging komt niet van buiten maar van binnen en helaas heb ik in mijn leven maar al te vaak moeten concluderen, dat de wortels van het kwaad liggen in het middenkader….

De liefde van de man gaat door de maag

Er zit heel veel wijsheid in de geschiedenis en de meeste daarvan is terug te vinden in de spreekwoorden die de tand de tijds hebben overleefd. Niet voor niets wist Breughel miljoenen te vermaken met een schilderij waarin heel veel  gezegden werden verwerkt. Iedereen kent ze en weet van de hoed en de rand.

Helaas als twee geloven rusten op één kussen, slaapt daar de duivel tussen en zo geldt het ook voor onze gezegden. Om een voorbeeld te geven uit Wilma’s recente geschiedenis: Als zij probeert of te vallen om letterlijk en figuurlijk weer door een ringetje te passen, wat moet ze dan uit de kast halen om een man te versieren. Die liefde gaat door de maag en dat is nou net een onderdeel van het leven waar je op dieet ver van moet blijven.

Helaas is het bovenstaande onomstotelijk bewezen en daar er niets paranormaals aan is, zitten we alle drie even met de handen in in het haar.

Wie het weet mag het zeggen en laat dat nou alsjeblieft niet Joost wezen…..